රොෂෙන්ගේ තේ පැන් සංග්‍රහයෙන් පසුව අපි සියලු දෙනාම අපගේ පන්ති කාමරය වෙත යාමට සූදානම් උනෙමු. අද දින අප හට උගන්වනුයේ නැති උවත් පසුගිය ප්‍රස්න පත්‍ර කරමුයැයි ගයාන්ගේ යෝජනාවට මා හා අමිලද කැමැත්ත ප්‍රකාෂ කලේ අප හටද පසුගිය සතියේ පන්තීන් කීපයක්ම මග හැරුනු නිසාය. නමුත් අප මිතුරන් සමග යාම මට මදක් ප්‍රමාද කිරීමට සිදු වූයේ පියුමිගේ පැමිනීම නිසාය. ඇය මදක් කලබල ගතියකින් සිටි නමුත් වෙනාදාට වඩා ඇයගෙන් දිස් වූයේ අමුතුම දසුනකි. ඇගේ මුළු වතම වෙනදාට වඩා එලිය වැටී තිබූ අතර ඇය දෙතුන් පාරක්ම පසු පස හැරී බැලුවේ කවුරුන් හෝ ඇය දෙස බලා සිටිනවාද යන හැඟීමකිනි. ඇගේ ඉරියව් වලින් ඇගේ හිත කියවිමට මට හැකිවූ අතරම අමිලටඩ එසේ හැකිවූයායැයි මා සිතුවේ කන කොනට කර මට සුහ පතා ඔහු එතනින් වෙන්ව ගිය නිසාය.
"මොකෝ පියුමි.. මොකක්ද මේ ලැජ්ජාව අද"
"යමු අපි උඩට ගිහින් කතා කරමුකො, මොනව හරි බොන ගමන්ම"
කෑමට බීමට කිසිම ප්‍රියක් නොතිබුනද ඇගේ යෝජනාව මට නොසලකාහැරිය නොහැකි නිසා මා ඇය සමග මීට මොහොතකින් මා මගේ මිතුරන් සිටි තැනම වාවි වූ නමුත් ඇගේ නිහඬ බව මා හට තුල ප්‍රස්න රැසක් ඉතිරිකරමින්ය. නමුත් ඒ ප්‍රස්න සියල්ලම ඇගේ පළමු වචන කීපයෙන්ම බොල් වී යනු ඇතැයි මම නොසිතිවෙමි.
"ඔයා කිව්වා වගේ දිනුක අයියා, අපේ කතාවෙ පළමු අඩිය මම තියන්න කැමතියි. ඔන්න දැන් ඉඳන් ඉතුරු ටික ඔයාට බාරයි. මේ පුන්ච් කෙල්ලව බලා ගන්න එක ඔයාට බාරයි.... මොකද අනේ ගල් ගැහිල වගේ මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නෙ"
"මට .. ම... ට.. කියන්න දේවල් එන්නෙ නැහැ පියුමි"
"මොකෝ ඒ පාර මට කැමති නැතිවද"
"එහෙම දෙයක් නැහැ පියුමි. මගේ කටින් මොකක් හරි වැරදි දෙයක් නැතිනම් මෙතන්ට ගැලපෙන් නැති දෙයක් පිටවෙයි කියල හිතල තමා නිහඬව හිටියෙ. මොකද මම ආසනැහැ මේ ලස්සන මොහොත විනාස කරගන්න"
"ම්ම්ම් ... ඔයාව දැක්ක දවසෙ ඉඳන්ම මගෙ හිතට මොකක්දෝ අමුත්තක් දැනුනා දිනුක අයියා. අනේ මන්දා මට ඒක ඔයාට කියන්න තේරෙන් නැහැ. කාලට ගෙවොල යනකොට මට ඔයා නැති තනිකම දැනුනා. ඔයාව මේ ඇස් දෙකට හැම වෙලේම බලන්න ඕන උනා. හරියට ඔයාගෙන් තොර ලෝකයක් තිබුනේම නැති තරම් වගේ.. මොකද අනේ ඔයා මගේ මූණ දිහා බලාගෙන ඉන්නෙ මම මෙච්චර කියලත්.. මොනව හරි කියන්නකො"
"මොනවත් නොකිය, අපි ඇවිදගෙන යමුද අර පේන පාර දිගේ.."
"ඔයාට පිස්සුද අනේ.. කුනුකාණුව තියන පාර නේද ඒ.. කිසිම රොමැන්ටික් ගතියක් එන්නෙ නැහැනෙ.. ඔයානම්.. ආ ඔන්න දැන් ඒ පාරෙවත් යන්න හම්බෙන් නැහැ. වැස්සක් එන්න නේද යන්නෙ. දිනුක අයියා අපි වැස්සෙ ඇවිදිමුද. වැස්සෙ අයිස්ක්‍රීම් කමුද"
ඇය එසේ පවසනවාත් සමගම මම මගේ ඇගේ ස්පර්ෂයෙන් මුදවා ගත්තේ ඇහිපිල්ලමක වේගයකිනි. ඇයට එය ප්‍රස්නයක් නොවුනේ තාලයකට වැටෙනා වැහි බිඳු දෙස ඇය බලා සිටි නිසාය. වැස්සේ අයිස්ක්‍රීම් කෑමට ඉමාෂාද ඇලුම් කල හැටි මට සිහි විය. මේ ඉමාෂාමයැයි මම නැවතත් කල්පනා කෙරුවෙමි. ඇරඹුමට පෙරම අවසාන වූ ආදරයක මතකයක් සමග වර්තමානානයේ මා විඳිනා ආදරයක් සමග මා මැදි වී ඇත.
"දිනුක අයියා.. මොකෝ මේ.."
"මුකුත් නැහැ පියුමි"
"හම්ම්ම්.. මම දන්නෙ නැහැ මේකද ආදරය කියන්නෙ කියලා. මේ ආදරේනම් ඉස්සෙල්ලම මන් ඒක විඳින්නෙ ඔයාගෙන්."
"ඒ කියන්නෙ ඔය ලස්සන දිලිසෙන ඇස්වල පළමු අයිතිකාරයා මමයි එහෙනම්"
"පළමු... පළමු නෙමේ එකම අයිතිකාරයා ඔයා තමා"
ආදරනීය මොහොතක අපඉ දෙදෙනාම මදකට තනී වී සිටියද මාගේ සිත පියුමි වෙතම නොරැඳුනේ ඉමාෂාගේ මතකය්න් නිසාය. ඇගේ සමහර වචන මා හට ඉමාෂාව මතකෙට ගෙනාවේය. නමුත් ඉමාෂා මගේ අතීතයය. පියුමි මගේ අනාගතයය. මම මගේ හිතුවක්කාර සිතට එය තදින ඒත්තුගන්වමින් අපගේ ආදරණීය මොහොතට සමු දුන්නේ ඇයට පන්තියට යාම සඳහාය. ඇගේ පන්ති නිමවී මෙම ස්ථානයේම නැවත අප හමුවෙමු යැයි පොරොන්දුව පිට අප දෙදෙනාම වෙන්වගියේ අලුත් හීනයකට අලුත් කතාවකට මුලපුරන ගමන්ය.
මගේ මිතුරන් හා එකට සිට වැඩකටයුතු කලද මගේ හිත බරව තිබුනේ ඇයිද යන්න මට නොතේරුනි. මගේ නිහඬබව නිසා කීපවතාවක්ම අමිල මා අසලට පැමින නොයෙකුත් දේ මගෙන් ඇසුවද ඔහුටද ලැබුනේ කෙටි පිළිතුරු නිසා නැවතත් ඔහු මගෙන් කිසිවක් නොඇසුවේය.
"යාළුවා, මොකද නිහඬ.. මොකක් හරි අවුලක්ද"
"එහෙම එක්ක නෑ අමිල. ඒත්.."
"ආ .... මේ ඉන්නේ ආදර වන්තයා. රොෂෙන්, ගයාන් . ලක්ෂිත වරෙන් තවත් පාටියක්. ඔන්න පුතේ ඔඩීලියා පටි නම් බෑ හරි"
"ඒක තමයි ඩිලා. උඹ හරි.. දාමු ගින්දර පාටියක්. බ්ලැක් ලේබල් එකක් එහෙම් ගෙනල්ල"
"ඔය තියෙන්නෙ අයිඩියාස්.. ලක්ෂිත උඹ නම් දෙවියෙක්. දිනුක මේ වීක් එන්ඩ් එකේ සමරමු අපි"
"මොනාද අනේ.. ඔයාල හැම දාම පාටි දානවා. අපි නැහැ."
"හරි හරි අම කෙල්ලො ටිකට මොනා හරි අරන් දෙන්නම්කො. ලක්ෂිතය උඹ කිව්ව එක ඔර්ඩර් කරපන්. ගහමු වැටෙන්නම"
යාලුවන්ගේ පාර්ටි ගැටලුව විසඳමින් මම ඇයව හමු වීමට පොරොන්දු වූ පරිදිම නියමිත ස්තානයට ගියේ මා එනතුරු අමිලට සීටීමට ආරාධනා කරනමිනි. උදය වරුවේ දුටුවාට පසු ඇයව දුටුවේ දැන්ය. නමුති කලින් ඇගේ තිබූ ඒ උද්යෝගය තරමක් අඩුවී තිබුනි. එමෙන්ම ඇය කල්පනාලොවක අතරම්න් වී සිටියේය.
"මොකෝ මේ බැට්‍රි බැහැල වගේ.."
"දිනුක අයියා.. මම දෙයක් කිව්වොත් තරහ වෙන් නැහ් නේද මන් එක්ක"
"කියන්නකො බලන්න ඉතින්."
"අපි ආදරේ නොකර ඉමු. යාළුවෝ වගේ ඉමු"
"මොකද පියුමි මේ එකපාරටම.. උදේ හොඳට හිටියනෙ"
"මේකයි.. මම ඔයා ගැන හරියට දන්නෙත් නැහැනෙ. අනික මම තාම පොඩියි. ආදරයකට මුලපුරන්න තරම් මම තාම සූදානම් නැහැ කියල මට හිතෙනවා. ඒකයි ඔයාට මම කිව්වෙ යාළුවො වගේ ඉමු කියලා. අනේ ඔයා තරහ නැහැ නේද"
"මම තරහ නැහැ පියුමි"
"චුට්ටක්වත්"
"නැහැ.. යාළුවෝ වෙමු අපි"
"වාව්.. ඔයා තමා හොඳම කොල්ල මේ ලෝකෙ ඉන්න. තෑන්ක්ස් අයියා. එහෙනම් මම යනවා. අම්මි එනවා කිව්වා අද ගන්න මාව. හෙට මීට් වෙමු"
"ඕකේ.. සීයූ"
ඇය එසේ පවසමින් මා අසලින් වෙන්වී ගියේය. ඇය ඇගේ මව සමග නොපෙනී යන තෙක්ම මම ඔඩීලියා එකේ උඩ සිට බලා සිටියෙමි. සිහින රැසක අතරමන් වෙමින් මම සිදුවූ සියල්ලම අමිලට පැවසුවෙමි. ඔහුටද සිදුවූ දේ කුමක්දැයි තේරුම් ගැනීමට නොහැකි වී සිටි බව අප දෙදෙනා අතර තිබූ දැඩි නිහඬතාවයෙන් පැහැදිලි විය.
"උඹ ඕක ගැන හිතන්න එපා යාළුවා.. කෙල්ල උඹට කැමතියි. තාම පොඩි කෙල්ලෙක්නෙ බන්. ඔන්න බලහන් හෙට උදෙන්ම ඇවිල්ල උඹට ආයෙත් කැමතියි කියන් නැද්ද කියලා"
"හම්ම්.. ඒක නෙමේ අමිල පියුමි හැම වෙලේම මට ඉමාෂව මතක් කරවනවා බන්"
"උඹ පිස්සෙක්නෙ. මොකද ඉමාෂා ගැනැ කියන්න ගියෙ පියුමිට"
"මම කිව්වෙ නැහැ බන්. එයාගෙ හැසිරීමෙන්, එයාගෙ කතා බහින්"
"හරි හරි යාළුවා.. මම දන්නවා උඹ ඔය කෙල්ලට ලන් උනේ ඉමාෂ නිසා කියලා. ඒත් මතක තියාගනින්. ඉමාෂ කියන්නෙ උඹේ මතකයක් විතරයි. උඹේ අතීතයක් විතරයි. ඒත් මේ කෙල්ල උඹ ගාව දැන් ඉන්නවා. ඉමාෂා නිසා උඹ ඒකිට ආදරේ කරනවනම් උඹ දැන්ම පියුමිවත් හිතින් අත ඇරපන්. මොකද කවදා හරි උඹේ ඔය ඉමාෂා නිසා පියුමිව අතඇරියොත් ඒ පොඩි කෙල්ලට ඒක දරාගන්න බැරිවෙයි බන්"
"එහෙම වෙන්නෙ නැහැ අමිල. පියුමි මට දවසක ආදෙරේ කරාවි. ඒ දවස එනකම් ඉවසල ඉන්නව මම. ඒ ආදරේ වෙනුවෙන් ඉන්නව මම අමිල"
"හරි පුදුමයි බන් මේ ආදරේ.. වරෙන් යමු ගෙදර. "
පියුමි ගැන කතා කරමින් අපි දෙදෙනාම ගියේ සොහොන් පිටියටය. වෙනදා මෙන් මාගේ මිතුරන් දෙදෙනාගේ සොහොන් අසල පිරිසිදු කර ඉටිපන්දම් දල්වා මල් වලින් සැරසූයේ අමිලගේ උදව්වද සමගය. සොහොන් පිටියේ වැඩකටයුතු වලින් අනතුරුව අමිලට සමුදුන් මම නිවසට ගියේ පියුමි ගැන අම්මාට පවසනවායැයි සිතමින්ය. නමුත් මා නිවසට ඇතුළුවෙත්ම අප නිවසේ සියලු දෙනාම රූපවාහිනිය අසල සිටියේ නිහඬවය. මෙම දසුන මට වෙනදාට වඩා වෙනස් දසුනක් වූයේ තාත්තාද එහි සිටි නිසාය. මක්නිසාදයත් තාත්තා අම්මා හා නන්ගීගේ කතා ලයිස්තුව නොබලන නිසාය.
"තාත්තෙ .. මොකද මේ කවදාවත් නැතිව මේ දෙන්න එක්ක ටීවි එක ඉස්සරහ ඉඳගෙන ඉන්නෙ"
"මොකක්ද මේ විෂේශ පුවතක් බලාපොරොත්තු වෙන්න කියලා දැම්මා. ඒකයි පුතේ"
"ආ ඒකත් එහෙමද.. මොකක්ද"
"අනේ මේ අයියෙ.. සද්ද නැතිව ඉඳගෙන බලාගෙන ඉන්නකො. නැතිනම් යන්න කාමරේට. මම බලල කියන්නම්"
මෙන්න විෂේෂ පුවතක් ..
එළඹෙන දින කීපය තුල මහා පරිමානයේ මත්කුඩු ජාවාරමක් මීගමුව හා කොළඹ ආසන්නයේ සිදුවීමට ඇති බව තොරතුරු හෙලිවී ඇත. ලැබෙනා තවත් තොරතුරු අනුව විදේෂිකයන්ගේද සහ ඇතිව සිදුවන ගනුදෙනුවක් බවද වාර්තා වේ. මෙම ගනුදෙනුවේ කුඩු ජාවාරමේ මහා මොළකරුවන් සැඟවී ඇතිබව පොලීසිය සැක කරන නිසා ඔවුන් කොටුකර ගැනීමට මහජනතාවගේද සහය පොලීසිය බලාපොරොත්තු වනු ඇත. තම ප්‍රදේෂයන්හි සැකකටයුතු පුද්ගලයෙක් දුටු විට හෝ සැක කටයුතු දෙයක් පිළිබඳව තොරතුරු ලද වාහාම පහත තිරයේ දැක්වෙන දුරකථන අන්කයන්ට දැනුම් දෙන බව පොලීසිය මහ ජනතාවගෙන් ඉල්ලීමක් කරඇත....."
එම පුවත ඇසීමත් සමගම මම පුදුමයකට පත් උවද මා එය අප නිවසේ සිටි අයට නොපෙන්වා එම පුවත අවසාන වනතෙක්ම සාවදානව සවන්දුන්නෙමි. මට ඇති වූ එකම ගැටලුව වූයේ මෙය එලිවූයේ කෙසේද යන්නය. ගම් නගර පිළිබඳව නම් වෂයෙන් එලිකීරීමට තරම්ම කුමක් හෝ බරපතල හෝඩුවාවක් ඔවුනට ලැබී ඇති බව පැහැදිලිය. නමුත් එය සිදුවූයේ කෙසේද යන්න පැහැදිලි පිලිතුරක් මා තුල නොවීය. එමෙන්ම මොහොමඩ්ගෙන් දුරකථන ඇමතුමක් නොලැබීමද මා හිත කලබල කෙරූ තවත් එක කරුනක් විය. මාද ඔහුට දුරකථන ඇමතුමක් නොදුන්නේ අප සියලුදෙනාගේම ආරක්ෂාවට හා අප අනුගමනය කල නීති රීතීන් නිසාවෙනි.
හිතුවක්කාර ආදරය ඊළඟ මොහොතට ...
No comments:
Post a Comment